‘Loslaten’

Het is zover: mijn Bed & Breakfast is open (juli 2009)!! Vandaag komen de eerste ‘officiële’ gasten. Een aanvraag van een mevrouw uit Arnhem. Hun dochter is jarig, dus er komen vrienden op bezoek. Tjonge, denk ik: wat super attent van die ouders om die vrienden van hun dochter een overnachting aan te bieden! Het duurt even voordat ik door heb dat de ouders zelf aan de feestdrukte willen ontsnappen. Ik had gasten verwacht elders uit Nederland, uit Europa of daarbuiten, maar niet uit onze eigen woonplaats Arnhem.

Helaas moet ik net nu voor een bruiloft naar Groningen en moet ik dus noodgedwongen de regie aan mijn echtgenoot overdragen. Verschrikkelijk vind ik dat, nu moet ik alles loslaten en er vertrouwen in hebben dat het goed zal gaan. Nu is mijn man een uitstekend gastheer en met zijn ‘vrolijke noot’ allicht aangenamer dan mijn serieuze persoontje, maar toch…  ik had zo graag vandaag zelf vooraan gestaan om te zien of mijn B&B bevalt!! In de trein naar Groningen loop ik in gedachte nog één keer mijn checklistje na: heb ik echt niets over het hoofd gezien met schoonmaken?

Die avond kom ik laat thuis: “En, hoe zijn ze? Vinden ze het leuk?”. Mijn man herinnert zich alleen dat ze de kamer heel mooi vonden. Waarom onthouden mannen niet de details die wij vrouwen zo belangrijk vinden??? Die nacht worden we wakker van een raar piepend geluid. “Levi”, schiet er door me heen, ik ren naar hem toe. Stel je voor dat de gasten wakker worden ondanks de goed geïsoleerde vloeren! Ik zie dat Levi zichtbaar moeite heeft met ademhalen. Hij heeft  voor het eerst een pseudokroep aanval en na een half uurtje bij de hete douche te hebben gestaan, gaat het weer goed met hem, wat een opluchting. Slapen lukt mij die nacht niet meer.

De volgende ochtend spreek ik de gasten pas als ze weggaan. Ik sta stijf van de adrenaline als ik ze vol spanning naar hun ervaringen vraag: “We hebben het heerlijk gehad en vinden eigenlijk dat we te weinig betaald hebben voor alles wat we krijgen…”

Heb ik me daar nu zo druk om gemaakt???