Inspectie

In de beginjaren van het draaien van onze Bed & Breakfast in Arnhem overkwam me voor het eerst een nieuwe ervaring: mijn vrouwelijke gast gedroeg zich als een heuse inspectrice. Bij binnenkomst kreeg ik niet de gelegenheid om een hand te geven, ze ging recht op onze woonkamer af en ik kon haar oog nog net onttrekken aan de veldslag die zich achter die deur bevond. Ik gebaarde dat we naar boven moesten en bood haar echtgenoot aan een koffer te dragen. Pas op de eerste verdieping kon ik hem overtuigen van mijn vrouwelijke krachten en zo arriveerden we beiden met een koffer in de hand op hun kamer. Mevrouw inspecteerde de kamer en de badkamer en vroeg me zakelijk wat ze wilde weten. Ze hadden voor 3 nachten geboekt, maar ze vroeg of het goed was om voor 1 nacht te betalen en dan zouden ze de volgende ochtend beslissen of ze zouden blijven. Ik attendeerde haar op het feit dat we geen 1-nachtsboekingen aannemen en ze besloot de gok te wagen en betaalde voor 3 nachten. Op de valreep gaf ze me nog een hand en stelde zichzelf voor, ik was al dusdanig van mijn à propos dat me dat al helemaal weer ontschoten was. Ze hoefden niets meer te drinken, maar wilden vooral slapen, ze gaf een vermoeide indruk.

Eenmaal beneden bracht ik verslag uit aan mijn man. Zelf kon ik maar één conclusie trekken: die heeft ongetwijfeld last van haar maandelijkse cyclus. Mijn man daarentegen ging op z’n tenen lopen. Stel je voor dat hij voor geluidsoverlast zou zorgen. Wat zou er dan gebeuren? Ik moedigde hem aan vooral z’n gang te gaan, want  dit soort gasten ben ik liever kwijt dan rijk, hoe erg is dat van mij?…

Enfin, de volgende morgen kwam ik met het ontbijt op de kamer. Ik vroeg mijn gasten hoe het met ze gaat. “Much better”, antwoordde ze. Een nacht rust had haar in ieder geval goed gedaan. En zo ontstond het eerste contact, het ijs was gesmolten.

Mijn gasten genoten van de comfort op de kamer (en van het heerlijke dekbed) en de dag van vertrek wilde ze me helpen met het binnendragen van de ontbijtjes. “Dat hoeft niet”, zei ik “wij verwennen u graag!” Waarop ze antwoordde dat de overgang met thuis anders zo groot zou zijn.

Toen ze eenmaal weg waren, las ik de volgende woorden in het gastenboek: “Lovely room, lovely people. I wish I could take Heleen home with me – for the good breakfasts she prepares – but instead I will take some very nice memories of the time spent in Arnhem.” Zo zie je maar, niets is wat het lijkt…