Afwijzing

Het is al even geleden dat ik deze blog schreef, maar toch nog actueel, dus deel ik deze graag met jullie en zie ik uit naar jullie reacties!

‘90% van de tijd vind ik dat ik de leukste job van de wereld heb, maar 10% van mijn werktijd bestaat uit mensen ‘afwijzen’ en dat is echt het aller vervelendste wat ik me kan bedenken. Ik poets nog liever ‘resten’ uit de wc-pot dan dat ik mensen moet teleurstellen.

Ik ga nu dus maar eens lekker van me afschrijven, zodat ik die negatieve gevoelens beter een plek kan geven. Waarom raakt het me zo als ik terugkerende gasten teleur moet stellen? Voorheen deden we nog aan 1-nachtsboekingen, maar als ze nu weer willen komen, moeten ze 2 nachten komen. Uiteraard leg ik uit waarom we dat veranderd hebben en soms boeken gasten er dan een nacht bij, maar soms hoor ik ook nooit meer een reactie op mijn mail en dat maakt me zo onzeker. Ik ben de enige die mijn eigen grenzen kan bewaken en daarmee ook die van ons gezin. Ik moet dus wel nee verkopen, maar toch ben ik dan even van de leg…

Zo kreeg ik onlangs een aanvraag van iemand voor 1 nacht, meerdere maanden lang. Het liefst had ik volmondig ja gezegd, want het is een gast aan wie we ons erg zijn gaan hechten, maar ik raakte al helemaal in de stress bij het idee. Natuurlijk maak je wel eens uitzonderingen en bepaalde weken vond ik dat ook geen probleem, maar voor die andere weken wilde ik me niet al vastleggen, hooguit last minute. Zorgvuldig heb ik de woorden gekozen om dit per mail duidelijk te maken, maar ik was dagen van mijn apropos. Steeds weer checkte ik de mail om te zien of ik al een reactie had ontvangen en steeds meer raakte ik ervan overtuigd dat die mail ook bij de andere partij gevoelens los maakte… Logisch, maar ik vond het heel moeilijk om dat van me af te zetten. Het duurde even, maar uiteindelijk kwam de mailwisseling op gang en nu hebben we elkaar weer helemaal gevonden. Dat lucht wel zo op! Blijkbaar wil ik altijd weten of het goed zit, heb ik bevestiging nodig of ik er ook met mijn grenzen mag zijn. Ik vind het heel belangrijk wat anderen van mij denken, terwijl ik beter zou moeten weten…

Het was weer een heel therapeutisch blog, ik heb nog genoeg te leren!’